باران و رضا کیانیان

با کیانیان قرار داشتم . ساعت یازده صبح روبروی پارک ساعی . خواب مانده بودم . با عجله سوار اتومبیلم شدم و با اضطراب راه افتادم . باران می آمد و ترافیک تهران قفل بود . عصبی شده بودم . یک لحظه به تلفن همراهم نگاه کردم وبا خودم گفتم لابد عمورضا هم هنوز نرسیده وگرنه هزار بار زنگ می زد . کمی آرام تر شدم و به مسیر ادامه دادم . صدای شهرام ناظری خیلی می چسبید . ساعت دوازده و ربع سر قرار رسیدم . تلفن را برداشتم و به کیانیان زنگ زدم و با لحنی طلبکارانه گفتم که من روبروی در اصلی پارک ساعی هستم و او با لحنی آرام گفت " من یه ساعتی هست که توی ایستگاه اتوبوس این ور خیابون نشستم " از خجالت داشتم آب می شدم . مثل همان قطره های باران . ماشین را پارک کردم و به طرفش رفتم . حسابی خیس شده بود . یک دوربین در دستش بود و هزار لبخند روی صورتش . شروع کردم به بهانه آوردن و معذرت خواهی . خندید و گفت " ناراحت نباش ... داشتم عکاسی می کردم " هیچ وقت فراموش نمی کنم . کیانیان آدم بزرگی ست ... در همین برخوردهای کوچک می توان فهمید