شعری که افتخاری سروده بود

چند روز گذشته را در اصفهان بودم . شهری که بسیار دوستش دارم . مثل همیشه با اتومبیل خودم رفتم . تمام مسیر را موسیقی گوش میکردم . لابلای آهنگها یک ترانه هم از علیرضا افتخاری وجود داشت . آهنگی به نام صیاد ."چون صید به دام تو ..." چند بار گوش کردم . ناگهان دلم برای افتخاری تنگ شد . تلفن همراهم را برداشتم و به او زنگ زدم . بسیار خوش اخلاق و دوست داشتنی است . کلی احوال پرسی کردیم . گفت که تنهاست و دلش گرفته . چند بیت شعر گفته بود با قافیه ی "ماهی" . برایم پشت تلفن دکلمه کرد . او آدم احساساتی و زود رنجی است . از اینکه مردم او را به سیاست و سیاسی کاری متهم کرده بودند آزرده بود . از من می خواست که برایش کاری بکنم . ومن گفتم که شما خودتان استاد هستید . البته مردم هم استاد هستند ! اصلا مشکل همین جاست که همه ی ما استاد هستیم و بر خود لازم می دانیم که در تمام صحنه ها حضور غرورآفرین (!) داشته باشیم . هنرمندان کار سیاسی می کنند و سیاست مداران کار فرهنگی . اهالی فرهنگ کار تجاری می کنند و تاجران در کار هنرند . . . ماجرای عجیبی ست برادر . . . به نظر من علیرضا افتخاری هنرمند بسیار بزرگی ست و می توانست یک اسطوره باشد اما . . . نمی دانم