من از گربه های ایرانی خبر دارم

شاید خیلی از شما هم این فیلم را دیده اید . بغض فرو خفته در زیر زمین تهران . نزدیک همان جایی که تونل توحید را ساخته اند . اما ظاهرا فراموش کرده اند که به غیر از تونل خیلی چیز های دیگر در زیر زمین بنا می شود . زمان که سردبیر "رویش" بودم مقاله ی مفصلی در مورد سبکهای این نوع موسیقی اعتراضی چاپ کردم که البته به مذاق خیلی ها خوش نیامد . تمام حرفم این بود که بی توجهی به اعترضهای اجتماعی که البته خود را با زبان دلنشین موسیقی عرضه می کنند سرانجام غیر دلنشینی دارد . کسانی که احساس اجحاف می کنند و فریاد تلخ سر می دهند محتاج شنیده شدن هستند . همین چند لحظه گوش سپردن بخش قابل توجهی از دردهای آنها را التیام می بخشد . من اصلا طرفدار این ترانه ها نیستم ولی گمان می کنم این قضیه چیزی از خواسته ها و فریاد های این نسل را تغییر نمی دهد . نادیده گرفتن و تمسخر و تحقیر و آژیر پلیس تنها معادله را پیچیده تر خواهد کرد . ما فرهنگی نوع دوست و استوار داریم و هرگز نباید به بهانه ی عدم سنخیت این نوع از موسیقی با فرهنگ ایرانی دستور بفرماییم که صورت مساله را پاک بفرمایند ! یک بار کلاهمان را قاضی کنیم و ببینیم برای این همه انرژی و خلاقیت در رگهای نسل جوان چه تدارکی دیده ایم که حالا ارث پدرمان را از آنان طلب می کنیم ؟! آنها را میان طوفان برخورد فرهنگها به حال خود رها کرده ایم ومدام زیر لب دعا می کنیم که ان شا الله گربه است !جوان امروز ایران چقدر نصیحت کلامی بشنود و روزی چند بار توسط پدرش به بهشت راهنمایی شود ؟! چرا نمی پذیریم که بر ما واجب است تا به زبان روز و روشهای دلپذیر عظمت تاریخ و فرهنگ مشرق زمین را بازخوانی کنیم ؟ هالیوود و شرکا (!) از یک کشور چند صد ساله چنان تصویر اسطوره ای ساخته اند که جوان از همه جا بی خبر حق دارد که آنجا را مقصد آرزوهایش بداند ... اگر آواز آن جوان در گروههای زیرزمینی فالش باشد داد وبیداد های عصبی مدیران فرهنگی کلا "خارج " از دستگاه است !!! راستی فیلمی که قبادی ساخته به اعتقاد من بسیار ضعیف و کشدار و دارای حفره های متعدد فیلم نامه ای است ولی به هر حال از یک فیلم زیر زمینی بیشتر از این نمی توان انتظار داشت . تنها نقطه طلایی فیلم بازی درخشان حامد بهداد بود که شنیدم شرایط سختی را تحمل می کند