این غم بهار نشان

آبان ماه گذشته برای ساخت یک مستند - داستانی در شهر مشهد به رضا بنفشه خواه زنگ زدم تا برای بخش هایی از این پروژه دعوتش کنم . با روی گشاده پذیرفت و از من خواست تا محمود را هم دعوت کنم . راستش را بخواهید ابتدا به خاطر مشکلات مالی قبول نکردم . اما آقا رضا گفت که محمود تا حالا مشهد نرفته و دلش می خواهد به پابوس امام رضا برود . دلم لرزید و بلافاصله برای هر دو نفر بلیط گرفتم

وقتی محمود بنفشه خواه را دیدم به شدت جا خوردم . بسیار مریض احوال بود . اما با تمام دردی که داشت لحظه ای خم به ابرو نیاورد و مثل همیشه خنده های دلنشینش خستگی را از تن بچه های پشت صحنه دور می کرد ... چقدر صمیمی بود و متواضع

دیروز برای دومین بار در سال جدید بغض کردم . خبر پرکشیدن بنفشه خواه عزیز برایم دردآور بود . تمام ساعات بامداد امروز را به تماشای راش های آن مستند گذراندم و در خلوت تنهایی خودم کمی هم گریستم

متاسفم که به فاصله جند روز باید این جملات را تکرار کنم که ...... چه آسان باران خاطره ها را به رنگین کمان ستاره ها می فروشیم و این رسم روزگار ابری ست ... آری

این غم بهار نشان را به خانواده ی محمود نازنین و مخصوصا به آقا رضای عزیز که در صبوری و اخلاق خوش زبانزد تمام اهالی هنر است تسلیت می گویم