آقای سوپراستار

بهش گفتم که چرا با ماشین من نمی یای ؟ خیلی سرد جواب داد . دلیل دلخوری اش را نمی دانستم . پشت فرمان چای می خوردم و خط های سفید جاده را می شمردم . دوی نیمه شب بود . فلاشر زدم و کنار اتوبان ایستادم . بهش زنگ زدم ..... شهاب من کیلومتر 75 اتوبان پارک کردم یا میای حرف بزنیم و یا من بر می گردم ..... گفت تو برو اون کافه ی بین راه من تا نیم ساعت دیگه می رسم .... دو فنجان چای داغ سفارش دادیم و یک عالمه حرف زدیم . همش سوءتفاهم بود . البته بعضی ها هم حسابی شیطنت کرده بودند . بلند شد و رویم را بوسید . من هم همینطور . رفاقت مثل همون فنجان چای داغ می مونه . اگه حواست نباشه زود سرد می شه . راستی هنوز به کافی شاپ شهاب حسینی سر نزدم . باید برایش گل ببرم