امنیت و حس امنیت

یک ماه پیش از انتخابات در اتوبان چمران تهران بهنوش بختیاری سوار اتومبیل من بود . از یک مراسم خیریه بر می گشتیم . از حرفهای خانوادگی مثل شاسخین و هلن به بحثهای سیاسی رسیدیم . از او پرسیدم که به چه کسی رای می دهد ؟ بلافاصله جواب داد . خیلی محکم و مطمئن . دلیلش را پرسیدم . گفت که وقتی فلان کس حرف می زند من احساس امنیت می کنم . پاسخ ساده و صادقانه ی بهنوش دنیایی از پرسش را برایم بوجود آورد . در کشور ما امنیت نسبی برقرار است . منظورم این است که انصافا کسی از تردد شبانه و یا رفت و آمد خانواده اش در شهرچندان نگران نیست . اما احساس امنیت درجه ی پایینی دارد . پدر و مادر قبل از آنکه فرزندشان از خانه خارج شود هزار توصیه و هشدار را تکرار می کنند . هر چند که در نهایت مانع خروج فرزندشان از خانه نمی شوند . این درد در جامعه ی ما ریشه ای دیرینه دارد . فارغ از بحث ناکارآمدی مدیریت روانی جامعه باید گفت که هراس از کف دادن نعمتهایی مانند آرامش .. سلامتی .. شغل .. آزادی و .... همواره بر شانه های ایرانی ها جا خوش کرده و البته تعدادی هم از این معادله نهایت استفاده را کرده اند . لطفا به این پارادوکس به دقت توجه کنید که در تمام جهان حضور نیروی پلیس سبب احساس امنیت می شود . حال آنکه برای هم وطن های من به گونه ی دیگری است . با دیدن خودروی پلیس احساس گناه و جرم می کنند . این تنها یک مثال ساده است . این اصلا یک بحث سیاسی نیست و در عمیق ترین حوزه های اجتماعی نفوذ دارد . مثلا ترافیک خود یکی از عوامل سلب کننده ی احساس امنیت است و ... به نظر می رسد که برای شکوفایی آینده ی نسل حاضر لازم است تا با تمام توانمان در بازتعریف خیلی از مفاهیم و کارکرد های سیاسی و اجتماعی تلاش کنیم . ای دریغ از مادران باران سرشت ایرانی که قلبشان در اضطراب بتپد . ای کاش برای فراهم کردن احساس امنیت هم می توانستیم از یگان ویژه استفاده کنیم ! شاید موفق می شدیم