کودک آشفته نگاه

مدیر داخلی نمایندگی دبنهامز در تهران از دوستان من است . دیروز تماس گرفت و گفت که حراج آخر فصل را از دست ندهم . غروب که شد باران گرفت . نم نم و شاعرانه . قدم زدن زیر اشکهای آسمان را دوست دارم . به مسعود گفتم " پاشو بریم هم قدم بزنیم و هم از این فروشگاهه خرید کنیم " از چهارراه پارک وی راه افتادیم و تا سر جام جم سرازیر شدیم . خیلی چسبید . حالا داخل فروشگاه بزرگ دبنهامز لابلای لباسها گم شده بودم . درست مثل آدمهای شهر ندیده (!) کلی خرید کردم و حسابی تخفیف گرفتم . از فروشکاه خارج شدیم . دلم بستنی می خواست . از آن بستنی های معروف روبروی پارک ملت . حالا بستنی به دست با بعضی ها سلام و علیک می کنم و در مقابل تعجب آنها لبخند می زنم . دخترک زیبایی که پیداست کمتر از شش سال دارد با پاکت های نم خورده ی فال جلو می آید ...... عمو تورو خدا یه فال بخر ...... دست توی جیبم کردم . حتی یک اسکناس صد تومانی هم ندارم . مسعود هم همینطور . از شدت خجالت سرخ شدم . بستنی را به دخترک ناز تعارف کردم . خندید و با دستهای کوچکش آن را از من گرفت . پرید و روی جدول های کنار پیاده رو نشست . انگارهزار سال بستنی نخورده بود . دنیا دنیا لذت کودکانه در چشمهایش موج می زد . دلم شکست . گوشه نگاهم نم خورد . درست مثل همان برگه های فال . من چقدر بی فکرم . با پولی که در آن فروشگاه خرج کرده بودم می توانستم هزار دخترک ناز را در هزار گوشه ی شهر خوشحال کنم ... شما را به خدا روشن فکر بازی در نیاورید . اسم این کار گدا پروری نیست ویا حداقل اینکه وضع جامعه خراب تر از این شعارهای مدرن است . به کودکان باران خورده ی کنار خیابانها رحم کنید . شاید آنچه که در دستان یخ زده ی آن کودک آشفته نگاه جاخوش کرده سند شرافت من و تو باشد نه برگه های نم خورده ی فال حافظ