اندر باب یک کامنت

همون مونده بود که شما پیشنهاد بدی ! نون به نرخ روز خور ... با این طرز نوشتنت که پر از ایراده

دیشب یکی از مخاطبین بزرگوار این وبلاگ در پست مربوط به وضعیت فرهنگی کشورمان این جملات را برایم نوشته بود . من به عمد بخش مربوط به نظرها را آزاد و بدون حذف گذاشته ام تا زمینه برای گفتگو و تحمل نظرهای مخالف فراهم باشد . اما دلیل توجه من به این جمله ها از همان نگرانی فرهنگی سرچشمه می گیرد که دیروز در موردش نوشتم . این مخاطب نازنین یا موافق فضای موجود است و یا مخالف آن . اگر فرض اول صحیح باشد که اصلا بحثی نیست . برای ایشان خوشحالم که اوضاع فرهنگی موجود را مطابق ذائقه ی خود یافته اند و البته از مدافعین وضع فعلی ادبیاتی جز این انتظار ندارم . از ایشان بابت وقتی که برای خواندن نوشته های پرایراد من سپری کرده اند سپاسگزارم . اما تشخیص من چیز دیگری است . به گمان من این دوست ارزشمند هم از جمله ی عزیزانی است که منتقد وضع موجودند . با این تفاوت که کمی عصبانی شده واز من هم دل خوشی ندارد ................ اما یک نکته ی عجیب ....... می دانید که چرا اکنون دچار نوعی نومیدی سزارین شده هستیم ؟ ..... چون سال های سال است که همدیگر را با نیش کنایه و تهمت آزرده ایم . دیر زمانی است که خود را تافته ی ناب و بافته ی اصیل تلقی کرده و دیگران را مزدور و خائن دانسته ایم . بی هیچ دلیلی متهم وبا هزار بهانه محکوم کرده ایم . برادرم باور کن که هنر آیینه ی رفتار ماست که اگر این روزها چارچنگولی می رود حتما از اشتباه تاریخی من و شماست . ما سالهاست که دو قدم مانده به صبح خورشید را به تمسخر گرفته ایم و سپس از نارفیقی صبح صادق ناله ی جان سوز سر داده ایم . برادرم تا آن هنگام که من و تو به جای لبخند دلگرم کننده تلخند پرطعنه پیشکش هم کنیم سهممان از دنیای شیرین فقط زمهریر خواهد بود . آنهایی که فرهنگ پارسیان را در حضیض می پسندند از رد ناخن تو روی صورت من راه ابریشم می سازند . باور کن . شاید فردا دیر باشد