ضیافت

ضیافت های عاشق را خوشا بخشش خوشا ایثار .... دیشب با این ترانه در خلوت مبهوت کننده ی نیمه شب تهران به یاد آقای عاشقانه ها .. بابک بیات .. افتادم . روزهای پایانی زندگی نازنینش مهمان او بودم . کنج خلوت خانه ی پر ترانه اش پشت پیانو نشسته بود و عاشقانه می نواخت . همین ترانه ای که نوشتم را زیر لب زمزمه می کرد . گاهی صدایش بلندتر می شد ... خوشا دیدار ما در خواب ...گوشه نگاهش اشک نشسته بود . هنوز صدای خسته اش را روی حافظه ی موبایلم دارم . گفتم " استاد دیدن گریه ی شما خیلی برام سخته " وگفت " یاد روزهای تلخ زندگی می افتم . وقتی بامداد کما بود " آقای بیات می گفت که سلامتی پسرش را از برکت ترانه ی ولایت عشق دارد . شاید نزدیک یک ساعت تمام پیانو زد . دلش که آرامتر شد برخاست و به عاشق مرد دیگری تلفن کرد . پشت خط ایرج جنتی عطایی بود . شنیدن صدای مهربانش روی بلند گوی تلفن برایم خاطره ساخت . بابک بیات این روزهای آخر رازهای زیادی برای گفتن داشت . از عاشقانه هایی که برای ابراهیم حامدی ساخته بود تا احساس عجیبی که در آسیمه سر می تپید ... این را بدون اغراق می گویم که او آقای عاشقانه های گریه نشین در خلوت قلب آدمها بود . احساس را به خروش می رساند و جاودانه می گریست . هرگز صلابت ملودی هایش از تاریخ موسیقی ایران پاک نخواهد شد . حالا افسوس می خورم که چقدر دیر شناختمش . او غریب رفت . درست مثل ترانه هایی که ساخته بود