مسافر جامانده

ساعت پنج بامداد بود . کنار ورودی اصلی فرودگاه ایستاده بودم . قرار بود با پرواز شش صبح به همراه عمو خسرو به تبریز برویم . دلشوره داشتم . می ترسیدم که به پرواز نرسیم . چند بار روی تلفن همراهشان تماس گرفتم . روی پیام گیر بود . نیم ساعتی گذشت . تقریبا مطمئن شدم که به پرواز نمی رسیم . هاج و واج ایستاده بودم که خسروخان شکیبایی با پالتوی بلند شکلاتی رنگ و یک چمدان کوچک سلام کرد و لبخند زد . گفت که نگران نباش . خودم می روم و کارت پرواز می گیرم . دوستان کنترل کننده ی بلیط به گرمی استقبال کردند . اما کاری از دستشان بر نمی آمد . مارا به اتاق دیسپج راهنمایی کردند تا عمو خسرو خودش با خلبان صحبت کند .... بی سیم مخصوص را در دست گرفت ... سلام کاپیتان من خسرو شکیبایی هستم ...... به به سلام . اگه معرفی نمی کردین هم از صداتون می فهمیدم ...... چند دقیقه ای با هم صحبت کردند . خلبان هواپیما گفت که در ابتدای باند پرواز قرار دارد و برگشتن به پارکینگ بر خلاف مقررات بین المللی بوده و غیر ممکن است . کلی اظهار شرمندگی کرد و یک خواهش با مزه داشت .... آقای شکیبایی درسته که من نمی تونم شمارو سوار کنم ولی شما لطف کنین یه یادگاری چند خطی برام بنویسین و بذارین پیش آقای رجبی . من از تبریز که برگردم ازش می گیرم !!! همه مان خندیدیم و خسرو خان با خط خوش روی یک برگ کاغذ سفید نوشت .... پرواز را به خاطر بسپار ... تقدیم به کاپیتان موحد .... مسافر جامانده ... خسرو شکیبایی در آستانه ی سال جدید یاد این مرد بی نظیر سینمای ایران را گرامی می دارم