یک اتفاق خنده دار

عصر امروز در دفتر کارم نشسته بودم و موسیقی گوش می کردم . اثر مادر ساخته ی یانی همیشه برایم جذاب است . در همان حال تلفن همراهم زنگ زد . تا صدای موسیقی را کم کنم و گوشی را بردارم کسی روی پیام گیر حرف زد .... حسن پور شیرازی بود . او همه را عمو خطاب می کند ! ....... سلام عمو .. چطوری ؟ .. چه خبر ؟ ... آقا جان اون کاری که گفتم رو حتما فردا انجام بده .. اگه یادت بره همه چی نابود می شه ها .. جون من یادت نره .. فدات شم .. تونستی بزنگ .. یا علی .. تعجب کردم . خیلی وقت بود که عمو حسن را ندیده بودم . آخرین بار روی اسکله ی تفریحی کیش تا صبح چایی خوردیم و بیدار ماندیم تا طلوع آفتاب را ببینیم . چه کار مهمی باید انجام می دادم که عمو حسن می گفت ؟ به تلفن همراهش زنگ زدم . بم بود . سر کار احمد رضا درویش . نزدیک بیست دقیقه مثل مسلسل احوالپرسی کردیم . همیشه حرف زدن با او روحیه بخش است . بعد از نیم ساعت پرسیدم که عمو حسن منظورت از این پیام تلفنی چی بود ؟ پرسید کدام پیام ؟! توضیح دادم . پنج دقیقه ی تمام می خندید . من هم خنده ام گرفت . گفتم ... جون من اذیت نکن ... منظورت چی بود؟ .... گفت ... هیچی بابا ... گاف دادم .... می خواستم به داود رشیدی زنگ بزنم اشتباهی شماره ی تورو گرفتم !!! عجب ! ... ما در پیامد یک اشتباه کوچک کلی گپ زدیم و خوشحال شدیم . ظاهرا در این دوره و زمانه همین خوشحالی های کوچک هم اشتباهی اند