بهار نزدیک است

شهر خوابیده ... درست مثل کودک معصومی که لباس عید ندارد ... ومن سایه ات را می بینم و از آن می ترسم ... جه بی منطق است سایه ای که خورشید پشت آن نباشد ... ماه خوابیده ... مرد خسته آخرین قطره های مهتاب را جارو می کند و از تن کوچه ها عیدی می خواهد ... تمام کوچه خوابیده ... درست مثل کودک معصومی که لباس عید ندارد ... ومن سایه ات را می بینم ... حتی باران هم نمی آید ... تا شاید کمی تازه شود این همه زخم ... زمان به نفس افتاده ... زمانه نیز هم ... همه ی ساعتها خوابند ... درست مثل کودک معصومی که لباس عید ندارد ... این خیابانها بهار می خواهند ... ببخشید ... این خیابانها کمی بهار می خواهند ... حتی باران هم نمی آید ... مرد خسته آخرین قطره های مهتاب را نوازش می کند و از جان زمین کمی آسمان می خواهد ... آسمان خوابیده ... چه بی منطق است آسمانی که مهتاب از آن گریزان باشد ... و من سایه ات را می بینم ... عجب دلهره ای دارد این ماهی قرمز ... طفلک از مرگ می ترسد ... و شاید از این همه چرخیدن به دور زندگی ترسیده باشد ... جمعیت زنده ها توی خیابانهای شهر مرگ را دور می زنند تا شاید کمی بهار بیاید ... کمی آسمان ... کمی احساس ... بهار خوابیده ... درست مثل کودک معصومی که لباس عید ندارد ... به عابر ها چند کیلو سفره ی هفت سین بدهید تا سبک سر نباشد کسی در شادی آغاز سال ... و چقدر سایه ی تو از سین سادگی من سنگین تر است ... حتی باران هم نمی آید ... تا کمی نم بخورد این همه تشنه ی معصوم ... باران خوابیده ... و من در هجوم این همه خواب قدم می زنم ... پای پیاده ... تا خود صبح ... می روم اما یاد تو باشد که من هم خواب بودم ... تو بیدار بمان ......... بهار نزدیک است