آن پراید سفید

چند روزی سفر بودم . برای تماشای خاطره های کودکی به تبریز رفتم . حالا از آن شهر و آن سفر کوتاه برایم یادگاری باارزشی به جا مانده . یک تسبیح چوبی خوش رنگ

صد کیلومتر تا زنجان مانده بود . با سرعتی آهسته رانندگی می کرد . یک صندلی چرخدار روی باربندش جاخوش کرده بود . پراید سفید رنگ چهار مسافر داشت

در یک استراحتگاه بین راهی توقف کرد . من هم ترمز کردم و پیاده شدم . به طرف آنها حرکت کردم . بخار چای از چند متری مشخص بود . سلام کردم . من را نشناختند . مهم نبود . عید را تبریک گفتم . مرد خانواده با لبخندی صمیمی چند دانه پسته به من تعارف کرد . مهربانی و غیرت شورانگیزی در خط چشمانش پیدا بود . می خواست که دلیل احوال پرسی ام را بداند اما نمی پرسید . کنجکاوی را بهانه کردم و گفتم که دوست داشتم سرنشین های این اتومبیل را بشناسم که چقدر خرامان می روند

نامش حسین بود . چند روزی پیش از پایان جنگ ترکش خورده بود . قطع کامل نخاع . بانویی از تبار فاطمه و به نام مریم زندگی با او را لذت بخش یافته است . دو فرزند داشت . محدثه و یاسر . گلفروشی می کرد . همسرش را استاد تزیین دسته های گل می دانست

چقدر آرام و خوشبخت بود این مرد . بی هیچ گلایه . پر از طراوت و امید . انگار که به تمام آرزوهایش رسیده باشد . با خنده می گفت که یاسر تند تند راه می رود تا سهم من را هم رفته باشد . چشمانش پر از حس جاودانگی می شد هر لحظه که از محدثه حرف می زد . می گفت که دخترش نگهبان داروهای اوست . هنوز سرفه هایش بوی گاز خردل می داد

نیم ساعت گذشت . عزم حرکت داشتند اما نمی گفتند . به تسبیحی که در دست داشت نگاه کردم و با شیطنت گفتم فقط در صورتی از ماشینشان پیاده می شوم که آن را هدیه بگیرم . با سخاوت تمام نگاهم کرد و تسبیح طواف شده اش را به من بخشید و رفت

نیم ساعت دیگر کنار اتوبان به تنهایی نشستم و به عبور آن همه مسافر از جاده ی زندگی چشم دوختم . انگار تازه شدم . با یک نگاه . چند دانه پسته و یک تسبیح . کمی هم غصه خوردم

او از تمام احساس دویدن فقط یک صندلی چرخدار نصیبش بود اما چقدر از همه جلوتر پرواز می کرد . این روزها از تمام پنجره های شهر غفلت می بارد . بی خبری از مردان بزرگ این سرزمین . مردان بی ادعا

تنها کاری که ازدستم بر می آید نوشتن در گوشه ی غبار گرفته ی همین دفترچه است . به احترام تمام جانبازهای سرفراز ایران تمام قد می ایستم و دستان پرمهر پدران و مادران شهید را می بوسم و با صدای بلند می گویم که تمام لحظه های من فدای یک غزل از نگاه آنها باد